Vigneti Massa

Walter Massa, de meester van de Timorasso, een icoon voor deze druivensoort in Italië. Dertig jaar geleden, toen dit druivenras vrijwel geheel was verdwenen, heeft Walter heeft alles in het werk gezet om deze bijzondere druif weer aan te planten. En met succes. Met zijn vertrouwen in de druif als deel van zijn cultuur, van zijn land, heeft hij de Timorasso weer op de kaart gezet en zijn veel lokale wijnbouwers met nieuwe aanplant van deze soort begonnen. En degene die deze witte wijn proeft, begrijpt het belang van het behoud van dit druivenras.

Dat zijn aanpak anders is dan anders, wordt ook duidelijk tijdens ons bezoek aan Vigneti Massa. Zijn korte en heftige introductie in zijn filosofie en werkwijze, waarbij alle lichaamstaal wordt ingezet, is haast een monoloog. Tijd om ons zelf te introduceren is er niet, want direct worden de wijnflessen op tafel gezet. Eerst proeven! Onbekend met de Timorasso vallen we van de ene in de andere verbazing. Wat een evolutie in de jaren, zowel van de witte Timorasso als van zijn rode wijnen. “Tijd, tijd en tijd! Dát is wat wijn nodig heeft”, aldus Walter.

Bijgekomen van de proeverij stelt Walter voor om de toer door zijn wijngaarden in alto-Monleale te gaan maken en we stappen in zijn jeep. Al snel zitten we midden tussen de druivenstokken. Vol passie toont Walter ons zijn percelen van de Timorasso, de Barbera, Croatina en Freisa. Verhalen van Walter worden afgewisseld met stops om even met de werkende mannen in de wijngaard kennis te maken. Prachtige vergezichten over de heuvels van Tortona met oude en jonge wijnstokken vormen het decor.

Terug in de bewoonde wereld legt Walter nog eens uit waar het hem om gaat. "Mijn wijn", zegt hij, "is het resultaat van het juiste gewicht dat is toegekend aan de druif en de wijnmaker, aan de cantina en de ambachtelijkheid van de cantina, aan het terroir en het microklimaat, aan innovatie zonder door de mode gestuurd te worden, en aan het juiste bewustzijn van heel de markt, dit alles binnen het respect van de consument".

… la solita strada bianca come il sale,
il grano da crescere, i campi da arare;
guardare ogni giorno se piove o c’è il sole,
per saper se domani si vive o si muore, e …
Luigi Tenco, Sanremo 1967